1-شهادت به عنوان یکی از ادله اثبات دعوی به دو شکل تعریف شده است:
الف:شهادت عرفی که عبارت است از اخبار شخصی غیر از طرفین دعوی به وقوع یا عدم وقوع جرم به وسیله متهم یا هر امردیگری نزد مقام قضایی است
ب:شهادت شرعی صرفا آن شهادتی است که شارع آن را معتبر و دارای حجیت دانسته اعم از اینکه مفید علم باشد یا نباشد.
2-اگر وسیله آگاهی گواه قوه بینایی او باشد گواه را شاهد عینی و گواهی او را مشاهده میگویند و اگر وسیله آگاهی شنوایی گواه باشد ،گواه را شاهد سمعی و گواهی او را اسماع میخوانند

جهت مشاهده متن ماده 200 قانون مجازات اسلامی کلیک کنید…