وکالت وکیل در قانون اساسی
وکالت وکیل در قانون اساسی مطابق با صراحت اصل سی و پنجم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است که اعلام می دارد، در همه دادگاهها طرفین دعوی حق دارند برای خود وکیل انتخاب کنند و اگر توانایی انتخاب وکیل برای وکالت را نداشته باشند باید برای آنها امکانات تعیین وکیل فراهم شود.
آماری دقیق از اینکه در میلیونها پرونده در جریان رسیدگی در دستگاه قضایی چه تعداد از وکلای دادگستری و در کدامین نوع از پروندهها اعم از کیفری و حقوقی دخالت دارند، در دسترس نیست، اما قانون، حضور وکیل مدافع در جریان دادرسی را به رسمیت شناخته است.
بدیهی است از دیدگاه حقوقی، وکیل مدافع در دعاوی «اصیل» نیست و نتیجه رسیدگی و محکومیت و برائت و آثار حکم به او معطوف نمیشود بلکه تصمیمات متخذه در هر پرونده مستقیماً در سرنوشت موکل که ممکن است حقوقی و یا کیفری باشد، مترتب گشته و تأثیرگذار است. وکیل مدافع در چارچوب قانون اساسی، از حق دفاع میکند و طبق وظایف شغلی خود حق دارد از موکل خود دفاع کند.
وکیل معاضدتی و و کیل تسخیری انواع مختلفی از وکالت وکیل در قانون اساسی میباشند.
بر اساس قانون اساسی وکالت وکیل شامل وکیل تعیینی به انتخاب فرد و یا وکیل تسخیری و بر مبنای الزام قانون و یا انتخاب وکیل معاضدی بنا به درخواست افراد پرونده می باشد.