‌قانون مدنی ایران در ماده ۶۵۶ وکالت را چنین تعریف کرده است: «وکالت عقدی است که به‌موجب آن، یکی از طرفین طرف دیگر را بر انجام امری نایب خود قرار می‌دهد.» البته وکالت را در لغت می‌توان واگذار کردن یا تفویض کردن نیز تعریف کرد، اما در اصطلاح حقوقی، همان چیزی است که در ماده ۶۵۶ ذکر شد. در یک‌کلام، وکالت از عقود بسیار رایج است که امروزه در صحنه‌های اجتماعی و اقتصادی و بانک‌ها استفاده فراوانی دارد.

در یک تقسیم‌بندی وکالت به دو دسته مطلق و مقید تقسیم می‌شود. منظور از وکالت مطلق این است که شخصی را برای تمامی امور وکیل کنند و این انواع وکالت شامل امور اداری و مالی موکل می‌شود، مثل فروش یا خرید یا پرداخت هزینه خانواده؛ بنابراین در این قسم اعمال، وکیل نیاز به اجازه موکل ندارد. وکالت مقید نیز به این معنی است که مورد وکالت مشخص و معین است و وکیل باید فقط در همان مورد معین، عمل کند، مثل خرید خانه یا فروش ماشین. طبق ماده ۶۶۳ قانون مدنی «وکیل نمی‌تواند عملی را که خارج از حدود وکالت است انجام دهد.»